Chrzest
Przed planowanym Chrztem dziecka, ojciec lub matka zgłasza się w kancelarii parafialnej, celem odebrania specjalnego formularza, na podstawie którego po Chrzcie św. dziecko zostanie wpisane do ksiąg metrykalnych. Rodzice dziecka przygotowują się religijnie na uroczystość Chrztu św. dziecka. W dniu Chrztu św. przyjmują Komunię św. (chyba, że nie mogą, np. żyjąc w związku niesakramentalnym). Przy Chrzcie św. asystują zarówno rodzice jak i chrzestni. Gdyby Chrzest Święty miał być z różnych przyczyn przełożony na inny termin, należy o tym poinformować proboszcza. Rodzice mogą wybrać dwie, lub tylko jedną osobę jako chrzestnego. Może być matka lub ojciec chrzestny, ale nie może być dwóch chrzestnych tej samej płci.
Do funkcji chrzestnego dopuszczana jest osoba spełniająca następujące warunki:
- jest wyznaczona przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza chrztu, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;
- ukończyła szesnaście lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;
- jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;
- jest wolna od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;
- nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.
Podsumowując, chrzestnymi mogą być jedynie katolicy praktykujący. Nie mogą tej funkcji pełnić osoby żyjące w związku niesakramentalnym. Chrzestni przedstawiają zaświadczenie swego proboszcza, iż są zdatni do pełnienia tej funkcji. W swojej parafii zamieszkania chrzestni zobowiązani są do uczestnictwa w nauce przedchrzcielnej. Rodzice chrzestni w tym dniu przyjmują Komunię Świętą. Niespełnienie choćby jednego z tych warunków staje na przeszkodzie do dopuszczenia danej osoby do godności chrzestnego.
Bierzmowanie
Bierzmowanie jest sakramentem, podczas którego następuje wylanie Ducha Świętego, identyczne z tym, jakie miało miejsce w dniu Pięćdziesiątnicy. Dzieje Apostolskie opisują to wydarzenie następująco:
„W dniu Pięćdziesiątnicy znowu wszyscy się razem tam zebrali. Aż tu nagle powstał szum z nieba, jakby zerwał się gwałtowny wiatr i napełnił cały dom, w którym przebywali. Wtedy zobaczyli, że nad głowami każdego z nich pojawiły się jakby języki ognia. A Duch Święty napełnił ich wszystkich, i zaczęli mówić obcymi językami, jak im Duch dawał” (Dz 2, 1-4).
KANDYDAT:
Kandydat do bierzmowania powinien uczestniczyć w sakramentalnym życiu Kościoła, nauczaniu religii w szkole (osoby spoza naszej parafii przynoszą zaświadczenie o katechizacji) i parafialnym przygotowaniu do przyjęcia tego sakramentu.
W ramach tego przygotowania młodzież po otrzymaniu indeksów bierzmowanych:
- przystępuje do spowiedzi w każdym miesiącu
- uczestniczy w nabożeństwach wymienionych w indeksach
ŚWIADEK BIERZMOWANIA:
Kodeks Prawa Kanonicznego potwierdza przepisy zawarte w księdze liturgicznej i mówi, że wypada, aby świadkiem był ktoś z rodziców chrzestnych bierzmowanego. Jeśli jednak nie ma takiej możliwości, świadkami bierzmowania mogą rodzice kandydatów, inni przedstawiciele rodziny, a także osoby spoza rodziny. Najważniejszym kryterium, jakie powinien spełniać świadek jest jego duchowe przygotowanie. Poza tym musi być on wystarczająco dojrzały do pełnienia tej funkcji, przynależeć do Kościoła katolickiego, przyjąć wszystkie sakramenty inicjacji chrześcijańskiej (chrztu, bierzmowania i Eucharystii) oraz nie może być wykluczony od życia sakramentalnego. To oznacza, że osoby rozwiedzione i żyjące w nowym związku małżeńskim nie mogą być świadkami bierzmowania.
Małżeństwo
„Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić”(Ef 5, 25-26),
„Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją, i będą dwoje jednym ciałem. Tajemnica to wielka, a ja mówię: w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła” (Ef 5, 31-32).
„Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19, 6)
Pamiętajcie, żeby zgłosić się do kancelarii parafialnej w tygodniu poprzedzającym zawarcie małżeństwa – złożycie podpisy w księgach parafialnych.
Namaszczenie Chorych
Mylne jest określenie sakramentu namaszczenia chorych, jako „ostatniego namaszczenia”. Sakrament ten bowiem, nie jest zastrzeżony jedynie na wypadek śmierci czy wyjątkowo ciężkiej choroby. Przyjmować powinno się go jako umocnienie w chorobie, szczególnie gdy człowiek czuje się osłabiony nie tylko fizycznie, ale i duchowo.
Chorych, których ksiądz naszej parafii jeszcze nie nawiedził, należy wcześniej zgłosić w kancelarii parafialnej. W czasie wizyty księdza, oprócz sakramentu namaszczenia chorych, istnieje możliwość przystąpienia do sakramentu pokuty i przyjęcia komunii świętej.
W naszej parafii z sakramentu namaszczenia chorych można skorzystać przed Bożym Narodzeniem, Świętami Wielkanocnymi, Odpustem parafialnym i pierwsze piątki miesiąca (według potrzeby w każdej chwili),
Pogrzeb
Śmierć należy do najbardziej smutnych przeżyć. Łączymy się w bólu z rodziną i prosimy pamiętać o słowach Pana Jezusa, który zapewnia nas „kto wierzy we Mnie, nie umrze na wieki”. Pogrzeb chrześcijański nie udziela zmarłemu ani sakramentu, ani sakramentaliów; zmarły znajduje się już poza porządkiem ekonomii sakramentalnej. Pogrzeb jest jednak obrzędem liturgicznym Kościoła. Kodeks Prawa Kanonicznego zawiera podstawowe normy dyscyplinarne dotyczące pogrzebu, ale należy je również uzupełnić odpowiednimi normami liturgicznymi.
Obrzędy pogrzebu (Ordo Exsequiarum) liturgii rzymskiej proponują trzy formy pogrzebu, odpowiadające trzem miejscom ich sprawowania (dom, kościół i cmentarz). Bierze się również pod uwagę – dla rodziny ma to szczególne znaczenie – jakie są zwyczaje lokalne, czego wymaga kultura i pobożność ludowa.
Katechizm Kościoła Katolickiego zwraca uwagę na następujące elementy towarzyszące obrzędowi pogrzebu:
- pozdrowienie wspólnoty – obrzęd pogrzebu rozpoczynamy w duchu wiary, kierując do bliskich zmarłego słowa pocieszenia, a jednocześnie warto wykorzystać okazję na zwrócenie uwagi na to, co przekracza perspektywy „tego świata” i na doprowadzenie wiernych do prawdziwych perspektyw wiary w Chrystusa Zmartwychwstałego;
- liturgia słowa – wymaga ona szczególnego przygotowania, tym bardziej, że w zebranej wspólnocie mogą znajdować się wierni, którzy rzadko uczestniczą w liturgii, a także ewentualni przyjaciele zmarłego nie będący chrześcijanami. Wygłaszana homilia nie powinna przypominać pochwalnej mowy pogrzebowej, lecz ukazywać misterium śmierci chrześcijańskiej w świetle Chrystusa Zmartwychwstałego;
- ofiara eucharystyczna – przez celebrację Eucharystii wspólnota wiernych, a szczególnie rodzina zmarłego uczy się żyć w łączności z tym, który „zasnął w Panu”, przyjmując Ciało Chrystusa, którego zmarły nadal jest żywym członkiem, modląc się za niego i z nim;
- pożegnanie zmarłego – żegnając zmarłego Kościół poleca go Bogu i to przede wszystkim należy podkreślić, a nie fakt, że „oddaje się go ziemi”.